رمز جاودانگی “ببر مازندران “

خبر کوتاه اما سخت حزن انگیز بود. امامعلی حبیبی چشم از جهان فروبست. مردی که  نخستین مدال طلای المپیک ورزش ایران را به نام خود ضرب کرد تا نام ایران و ایرانی در جهان طنین انداز شود. ببر مازندران اگر چه در ۹۴ سالگی تسلیم مرگ شد اما بیش از ۹ دهه زندگی افتخار آمیز و پر غرور را تجربه کرد. تاریخ ورزش گواهی خواهد داد که نام  حبیبی هرگز از صفحه روزگار پاک نخواهد شد. مردی که در اوج اقتدار و توانایی‌، پشت بسیاری از نامداران کشتی دنیا را بر تشک دوخت و با کسب ۴ مدال طلای جهان و المپیک نام خود را برای همیشه در تالار مشاهیر ورزش جهان ثبت کرد. خوش برخورد، بذله گو و فروتن بود.هرگز از هیچ حریفی ترس به دل راه نمی داد و اغلب بزرگان را دقایق اولیه کشتی در کمند فنون خود اسیر می کرد. استاد بی بدیل در اجرای فن یک دست وپا و سروته یکی بود. با همین فن نامداران بسیاری از کشورهای جهان را به بند کشید.
بازی های المپيك ۱۹۵۶ ملبورن اوج درخشش ببر مازندران بود كه علي‌رغم تب شديد مدال طلاي اين رويداد بزرگ را در وزن ۶۷ كيلوگرم بدست آورد. او طی مسابقات جهاني ۱۹۵۹ تهران دو تن از بزرگان كشتي دنيا یعنی بالاوادزه از شوروي سابق و اسماعيل اوغان از تركيه را مجموعاً در كمتر از 3 دقيقه ضربه فني كرد. شجاعت، دلاوری و هجوم های برق آسای ببر مازندران نام او را برای همیشه جاودانه ساخت. حضور در سینما و نمایندگی مجلس هم نتوانست در رفتار و منش این قهرمان بزرگ و فرزند روستای “درزی کلای بابل” تاثیر بگذارد. حبیبی در ترکیب تیمی قرار داشت که در آن دلاورانی چون جهان پهلوان تختی، منصور مهدی زاده، مهدی یعقوبی، ملاقاسمی، صنعتکاران، سیف پور و… حضور داشتند. همین چندی پیش بود که خبر بستری شدن وی به سبب مشکلات قلبی و در واقع کهولت دهان به دهان چرخید. عاقبت ببر مازندران که طی دوران قهرمانی بر زورمندان جهان غلبه کرده بود تسلیم سرنوشت شد. او اکنون در میان ما نیست اما یاد و نامش همواره جاودانه خواهد ماند.