شكست نوبرانه و مفتضحانه اميدها

شکست نوبرانه و مفتضحانه!
✍🏻 محمد رضا نصرالله زاده
…………………………………………
کمتر از یک ماه پیش بود که گفتیم و نوشتیم که سرمایه گذاری روی این تیم با این کادر فنی بمثابه آب در هاون کوبیدن است! نوشتیم که به این تیم امید، امیدی نیست! حتی در حضور دبیرکل کمیته ملی المپیک گفتیم که بهتر است به جای کاروان 40 و اندی نفره تیم ملی امید، 40 ورزشکار جوان در ورزش های دیگر انفرادی به هانگژو بروند تا ثمره اش برای ورزش ایران و آینده آن بهتر باشد، اما دوستان بهانه آوردند که فوتبال بدلیل داشتن مخاطب بهتر است که به هانگژو رفته و بنوعی جبران حذف در رقابت های انتخابی المپیک را بکند، حالا چگونه و با کدام پتانسیل، هیچ کس پاسخگوی آن نبود! در صورتی که در همان روزها نیز مشخص بود که این تیم نتیجه نخواهد گرفت و دست از پا درازتر هانگژو را بسوی تهران ترک خواهد کرد، که متاسفانه این اتفاق هم افتاد تا فوتبال ما در مقابل دیدگان علاقه مندان آن یک شکست نوبرانه و مفتضحانه را به چشم ببیند! در همان زمانی که تیم ملی امید در مرحله گروهی حریفان از پیش باخته خود را یکی، یکی می برد، در تماسی که با یکی از دوستان رسانه ای که خوشبختانه استاد دانشگاه هم هست و کارش را نیز خیلی خوب بلد است و در هانگژو نیز از نزدیک بازیهای تیم ملی امید را دیده بود، پرسیدیم که آیا به این تیم امیدی هست؟ که پاسخ آن دوست ته دلمان را خالی کرد! او گفت: خیلی خوش شانس باشیم شاید برنز! و امروز آن اتفاق هم نیفتاد تا تیم ملی امید در مدت یک ماه دو شکست سخت را به فوتبال ایران تحمیل تا مشخص شود وقتی سرمربی تیم تحمیلی باشد، نتیجه بهتر از این نخواهد شد! با این آبروریزی بزرگ حالا چنین بنظر می رسد که وقت آن رسیده باشدکه مناف هاشمی، مهدی تاج، امیر قلعه نویی و رضا عنایتی بیآیند و علت را صادقانه به مردم بگویند. آنها باید بگویند که چه بر سر این تیم آمده که اینگونه نتیجه می گیرد! البته دیگر زمان آسمان به ریسمان بافتن و توجیهات نیز بسر آمده و دیگر نمی توانند برای این علاقه مندان فوتبال بلد، بازی کی بود؟ کی بود؟ من نبودم را ردیف کنند!