شما به “این” تیم ملی امیدوارید؟!

به خاطر میخی نعلی افتاد، به خاطر نعلی اسبی افتاد، بخاطر اسبی سواری افتاد، بخاطر سواری لشکری افتاد و بخاطر لشکری کشوری شکست خورد و همه این ضرر و زیان عظیم به خاطر همانی بود که میخ و نعل را روز اول درست نزده بود. در مثل مناقشه نیست ولی ما گاهی از آن طرف زین و گاهی از این طرف دیگر زمین می خوریم. شما به پروسه انتخاب سر مربی برای تیم ملی دقت کنید. بعد از کی روش که به رغم انتقادات زیادی که به او وارد بود، توانست در یک دهه تفکر دفاع تیمی را در فوتبال ملی و حتی باشگاهی ایران جا بیندازد به گونه ای که خیلی سخت گل می خوردیم، ما ندانستیم که بعد از رفتن او چه لازم داریم و به کدام جهت باید حرکت کنیم. به کی روش اتهام دفاعی زدیم ولی برگردیم ببینیم در برابر آرژانتین، اسپانیا، پرتغال، مراکش، روسیه که تیم های تراز اول جهان بودند تیم ملی چگونه آرایش دفاعی منظم می گرفت و چگونه با ضد حملات زهردار بزرگترین تیم های دنیا را وادار به عقب نشینی می کرد. تفکر حاکم بر تیم ملی مشخص بود، خوب دفاع کردن به صورت تیمی نه انفرادی، دویدن زیاد و پوشش همدیگر برگ برنده تیم کی روش بود، متاسفانه نتوانستیم تجارب کی روش را از طریق یک دستیار ایرانی صاحب نام به نسل بعدی و تیم بعدی منتقل کنیم و این شده که الان از جام ملت های قطر و از تورنمنت دوسال قبل کافا ، جام ملت های قطر تا فینال دیشب کافا تیم ایران نه در دفاع نمره قبولی داشته نه در حمله! نه جامی گرفتیم و سکویی فتح کردیم و نه تیم جوانی ساختیم که مثل امیدها پرانگیزه ، روبه جلو ، دونده و جسور و شجاع بازی کنند. تیم فعلی هنوز هم مسن ترین تیم در آسیا و احتمالا جزو پیرترین تیم های جام جهانی خواهد بود. انتقاد بزرگی که به قلعه نویی وارد است اینکه هرکز هیچ نگاهی به نوع بازیها و تمرینات و برنامه ریزی مربیان پیش از خود ندارد و شایدهم کی روش را قبول نداشته باشد. چه ایرادی دارد که در کنار 17 دستیاری که روی نیمکت، بعضا از شدت بیکاری با هم جروبحث می کنند، از مارکار آقاجانیان دستیار همیشگی کی روش هم استفاده می کردیم و یکسری اطلاعات را از وی می گرفتیم.  بفرمایند آقای قلعه نویی! دستیاران شما برای موقعیت ده نفره شدن، چه نقشه ای را پیشنهاد کردند؟ بفرمایند علت نیمکت نشینی نیمه اول طارمی و جهانبخش فنی بود یا انضباطی و یا تاکتیک امیر خان بود؟ تا در نیمه اول حریف را خسته کند و نیمه دوم آهنگ تیم را تغییر دهد؟ بهتر نبود قبلا چنین تاکتیکی را مقابل افغانستان مرور می کرد تا بازیکنان جایگزین تحت فشار رقیب اخراجی ندهند. انگار یک اپیدمی شده برای تیم های باشگاهی بزرگ و ملی ما که در مسابقات مهم خیلی زود ده نفره می شویم! در هر صورت با وجود ده نفره شدن آهنگ بازی تیم ملی در نیمه دوم بخصوص با حضور جهانبخش خوب شد و کاپیتان با فوتبالی تک ضرب و با هوش و ارسال های دقیق به لایه های دفاعی حریف موقعیت های زیادی ایجاد کرد اما در چنین مسابقاتی باید حداکثر استفاده را از حداقل موقعیت ها برد که ما چنین بازیکنانی نداریم.
برگ برنده فوتبال ملی چه زمان کی روش و چه زمان برانکو استفاده مطلوب از ضربات ایستگاهی بود اما این راهم تبدیل به پاشنه اشیل خودمان کرده ایم و در هر ضربه ایستگاهی که روی دروازه ما ایجاد می شود خطری جدی تهدید می کند. نکاه کنید به بازی مقابل ازبکستان، مشابه گلی که در دقیقه 120 خوردیم را طارمی می توانست دقیقه 121 بزند ولی تمرکز ما کمتر از حریف بود.
بگذریم .. آنچه از جام ملت های قطر تا بازی با ازبکستان از امیر قلعه نویی و خیل دستیاران شیک پوش او در تیم ملی دیده ایم مارا برای جام جهانی نگران کرده است.
آقای قلعه نویی بزرگوار! به ما و کارشناسان و فدراسیون حق بدهید که نگران باشیم. باز هم سخن و پیشنهاد دو روز پیش را تکرار می کنیم:
1: استفاده از یک مربی صاحب سبک و با دانش با اختیار تام در کنار قلعه نویی به گونه ای که روی نیمکت جام جهانی اسم سرمربی تیم ملی در نقش یک کوچینگ قابل احترام ثبت شود. اما تعامل بین او و مربی خارجی متعادل و تعریف شده باشد و البته همه این دوستانی که بیشتر صندلی های ذخیره ها را دو دستی چسبیده اند به یک مرخصی طولانی مدت بروند حتی سعید الهویی که به نظر بیشترین تاثیر را روی تفکر قلعه نویی، همین جناب دارند. انگار قلعه نویی را سحر کرده باشند چون با دیتا و نقشه های عجیب و غریب روی تبلت جوری الهویی به قلعه نویی نسخه می دهد انگار ما در قطر قهرمان شده ایم و در کافا که با دیتای جناب الهویی حتما ما قهرمان واقعی هستیم!
2: استعفای مسالمت آمیز قلعه نویی و به خدمت گرفتن یک مربی بزرگ و نام آشنا و تا حدودی آشنا به خلق و خوی ایرانی ها ( هرچه زودتر) چرا که اکنون مربیان بزرگی در دنیا هستند که برای حضور در جام جهانی حاضرند با قراردادی مناسب هدایت تیمی مثل ایران را بر عهده بگیرند.
راه سومی وجود ندارد و اگر فدراسیون فکر می کند همین جوری خوب است، که دیگر حرفی باقی نمی ماند!