چرا قهرمانان خودمان را مقابل هم قرار می‌دهیم؟
ما در این سرزمین گرفتار یک عادت زشت و بیمارگونه شده‌ایم؛ عادت کرده‌ایم قهرمانان خودمان را به‌جای اینکه دارایی‌مشترک بدانیم، در برابر هم قرار می‌دهیم. این عادت ناپسند، سال‌هاست از سیاست، اقتصاد و فرهنگ گرفته تا میادین ورزشی را تحت‌الشعاع قرار داده است. امروز، این دوگانه‌سازی فرسایشی، دامن کشتی و ورزش ایران را هم گرفته است.
رسول خادم و علیرضا دبیر، هر دو از طلایی‌های المپیکی کشتی ایران، نام‌های ماندگار و افتخارات بی‌بدیل ورزش ملی ما هستند. هر کدام به تنهایی جایگاهی سترگ و بی‌جانشین در تاریخ ورزش قهرمانی ایران دارند.
این دو قهرمان روزی در یک تیم ملی بودند و کنار هم برای پرچم ایران در برابر رقبای خارجی جنگیدند. سپس همزمان، عضویت در شورای شهر تهران را تجربه کردند و خدمات شایانی را نیز به این کلان‌شهر ارائه دادند. نهایتاً، ریاست فدراسیون کشتی نیز از دیگر اشتراکات آن‌هاست. اما جامعه‌ای که سال‌ها از قطبی‌سازی تغذیه کرده است، این دو سرمایه ملی را در دو سوی یک خط خیالی چیده است. گویی موفقیت یکی باید به معنای حذف دیگری باشد. هر اظهار نظر و عقیده‌ای از سوی آن‌ها به خصوص از سمت دبیر معمولاً به جنجال و حاشیه‌ای تازه منجر می‌شود. ادبیات و برخی رفتارهای دبیر ممکن است برای خیلی‌ها پسندیده نباشد، اما نباید فراموش کنیم او نقش بازی نمی‌کند و خود را سانسور نمی‌کند. او انتخاب کرده که چنین باشد. عملکرد فنی و نتایج تیم‌های تحت پوشش فدراسیون او نیز کاملاً روشن و قابل دفاع است. خادم نیز در دوران ریاست بر فدراسیون کشتی، عملکردی موفق و قابل تقدیر داشت. از بعد اخلاقی و فرهنگی هم کسی نمی‌تواند منکر شخصیت خاص و اخلاق تختی‌گونهٔ خادم شود، کسی که امروز حامی و پشتیبان ساکنان مناطق محروم است. این دو قهرمان، سرمایه‌های بزرگ و اجتماعی ورزش ما هستند. کشتی ایران قطعا آن‌قدر بزرگ است که هر دو را همزمان در آغوش بگیرد. مقابل هم قرار دادن خادم و دبیر، تنها به نفع سودجویان و منفعت‌طلبان فضای مجازی است.
کشتی ایران زمانی بیشترین نفع را می‌برد که این دو قهرمان، نه روبه‌روی هم، بلکه در کنار هم باشند. زمانی که تجربه ارزندهٔ خادم با ذهنیت رقابتی و برنده دبیر ترکیب شود، زمانی که نگاه راهبردی یکی با انرژی و پیگیری دیگری گره بخورد، و زمانی که اختلاف سلیقه‌ها فرصتی برای تکمیل یکدیگر باشند نه میدانی برای نبرد! ایران و مردمان ورزش دوستش در روزگار سختی‌ها و در بحبوحه ترکتازی تفرقه اندازان فضای مجازی، بیش از هر زمان دیگری به هم‌افزایی نیاز دارند. نه خادم جایگزین دبیر می‌شود و نه دبیر سایه خادم را کم‌رنگ می‌کند. ورزش و جامعه ایران به هر دو نیاز دارند؛ به هر دو در کنار هم. وقت آن رسیده از این دوگانه‌سازی خسته‌کننده فاصله بگیریم. قهرمانان ما دشمن هم نیستند؛ آن‌ها سرمایه‌های یک ملت هستند.
