چه وقت رفتن بود، وصال عزیز!

دهه ۶۰ بود که در تحریریه دنیای ورزش موفق به آشنایی و دیدار با وصال روحانی شدم. انسانی باوقار، مهربان، متواضع، دوست داشتنی، نخبه و … که با کارهای بزرگی که انجام می‌داد، با دیگران حرف می‌زد. او یک انسان به تمام معنا بود. انسانی که متواضعانه، و بی منت دانش و تجربه اش را به دیگران می بخشید. تا جایی که با افتخار و بدون اغراق باید گفت که بسیاری از ورزشی نویسان امروز، مدیون بذل و بخشش های او در امر آموزش هستند.
وصال روحانی در دنیای ورزشی نویسی، یک نخبه به تمام معنا بود که نظیرش را عالم رسانه‌های ورزشی کمتر به خود دیده است. او الگوی کار و تلاش بود. در آن دوران که از دنیای مجازی خبری نبود، روی میز چوبی قهوه ای رنگ کارش پر از کاغذهایی بود که به وسیله وصال روحانی بر روی آنها مطالب ارزشمندی نوشته می‌شد. کمتر حرف می‌زد. کمتر وقتش را صرف اموراتی مانند گفت و شنود و از این حرف‌ها می‌کرد. او فقط می‌نوشت و می‌نوشت، و بدون شک هفته نامه دنیای ورزش‌ دهه های ۶۰، ۷۰، ۸۰ و … مدیون تلاش ها و نوشته های اوست.
وصال روحانی به دلیل خصایص انسانی بالایی که داشت، برای اهالی ورزش و رسانه به آن اندازه عزیز و دوست داشتنی بود که با رفتنش همه را در بهت و اندوه قرار دهد. انسان بزرگی که بدون شک دنیای رسانه های ورزشی دیگر نظیرش را به خود نخواهد دید.
پایگاه خبری وقت اضافه و ماهنامه وقت طلایی این ضایعه جانکاه و بزرگ را به جامعه ورزش و جامعه رسانه ای کشور تسلیت می گوید.
روحت در آرامش مرد بزرگ و مهربان
و جایگاه ابدیت بهشت