اولويت هاي وزير آينده ( ٢ )
بازگشت فضاي اعتماد و آرامش به ورزش ( ٢ )
به دنبال چه تحولی هستیم؟
مصطفي هاشمي طبا
تغییرات در ورزش بسته به این است که ما بدانیم به دنبال چه تحولی هستیم. زمانی به دنبال اهداف بلند هستیم و قصد داریم در جرگه کشورهای پیشرفته باشیم این یک بحث و سیاست است. شاید هم به دنبال رفع برخی گیر های به وجود آمده در ورزش هستیم. به عبارتی ما اول باید اهداف خود را روشن کنیم و بر اساس آن به فکر تغییر یا عدم تغییر باشیم. ما اگر تحول مد نظرمان را تعریف درست کنیم آنگاه می توان گفت که از این تغییرات نتیجه لازم را خواهیم گرفت و یا نه!
اگر قصد حضور در عرصه کشورهای پیشرفته را داریم من بر اساس تجربیاتم معتقدم که باید پای وزارتخانه ای مثل آموزش و پرورش هم به میان بیاید. ورزش را باید به شکل یک امر تربیتی در نظر گرفت و در این مسیر به شکل خیلی جدی حرکت کرد. این کار خیلی ربط به وزارت ورزش و عملکرد آن ندارد. باید ورزش در آموزش و پرورش در سطح جامعه نهادینه شود و به سمتی برویم که یک استعداد ورزشی در هفته سی تا چهل ساعت به کار تمرینات ورزشی بپردازد.
وقتی چنین شد کمیت فراوانی در ورزش قهرمانی خواهیم داشت که از میان آن افراد نخبه بیشتری پیدا خواهیم کرد. این آن تحول اصلی است. الان ما دنبال این تحول هستیم؟ اگر چنین است به نظرم با تغییر افراد در این باره به جایی نخواهیم رسید و وقتمان را تلف می کنیم. اما اگر نه دنبال این هستیم که به امور جاری فدراسیون و برخی مشکلات سطحی در اثر ضعف مدیریت در بافت حاکم ورود کنیم آنجا می توان امیدوار بود که با تغییر افراد به جایی برسیم. برخلاف نظر برخی افراد فکر می کنم وزیر ورزش در برهه کنونی نقش چندانی در بحث نتیجه گیری ندارد. نتیجه گیری حاصل کار ورزشکار، مربی و نهایتا فدراسیون به عنوان پشتیبان است. وزیر در این چرخه نقش زیادی ندارد. در باره بازی های آسیایی هم کار بر عهده کمیته ملی المپیک است و وزارت ورزش نقش زیادی ندارد. نهایتا در این باره شاید فقط بار روانی واحساسی تا حدودی تاثیرگذار باشد. اشکال اصلی ورزش این است که مدیریت های کلان ما نه ورزش را می شناسند و نه از دریچه درست به آن نظر دارند. ورزش را فقط در حد بالا رفتن پرچم و قهرمانی می بینند. این نگاه به جناح سیاسی خاص هم منحصر نیست. متاسفانه آنها نگاه تربیتی و سلامتی جامعه مدنظرشان نیست.
