خداحافظي ياسر همرنگ با داوري!
گاهی می رویم، اما نه از سَر ِ میل به رَفتن، ڪه از سَر ِ بی‌فایدگی. بپذيريم كه هر شروعی پایانی دارد و هر ارتباطی يك تاریخ انقضاء! برای من داوری یك شغل و یا یك حرفه نبود. بلكه داوری برای من نوعي ارتباط ارزشمند بود. ارتباطی پر از رشد، پر از یادگیری و پر از فشار و آسیب که آنها هم در گذر زمان باعث نگاه بهتر من به زندگی شد، ولی گاهي اوقات به یك جایی مي رسيم، که از آنجا به بعد خواسته يا ناخواسته رشد متوقف مي شود، و يا به تعبيري از تو كم مي شود! و من الان درست به آنجا رسيده ام! برای همین هم ترجيح مي دهم كه فعالیت خودم را به عنوان داور در این فوتبال متوقف و پنانسيل خودم را در جاهای دیگر به چالش بکشم! داوری در ایران عشق نیست، بلكه يك اعتیاد كشنده است! چون فقط در اين مسير آنچه كه وجود دارد، ضرر و آسیب است! شاید آنها که نگاه بدبینانه به مسائل دارند اين گونه بيانديشند، كه همين داوري براي خيلي ها ثروت هاي آنچناني با خود بهمراه داشته است! اما من اعتقاد دارم كه اين موضوع به قیمت از دست رفتن شرافت یک انسان و آرامش زندگی او بهيچوجه نمی ارزد! اعتقاد من اين است كه نگاه اهالي فوتبال بايد به داوری عوض شود، وگرنه از مقصد، روز به روز دورتر خواهیم شد! در این مدت ۲۵ سال، که داوربوده و داوري كرده ام، اگر کسی از اخلاق و رفتار من در زمین بازي ناراحت شده است، از آنها حلاليت طلبيده و از خدا که شاهده و ناظر هميشگي ماست طلب بخشش دارم و با صراحت تمام مي گويم، كه هيچ عمدي در بروز اشتباهاتي كه شايد از من سر زده است، نداشته ام! بپذيريم، وقتی از خودمان گلايه و شکایت می‌کنیم، در حقيقت از خود، خودمان یک قربانی می سازیم! بهرحال در هر شرایطی که هستیم، یا بايد آن اشتباه را ترک کنيم یا تغییرش بدهيم و یا با شجاعت تمام آن را بپذيريم!
