پر از جاذبه با چاشنی خشونت!

مدتها بود که می خواستم بنویسم ، دنبال بهانه اش بودم که این بهانه ، هفته گذشته بدستم آمد . پنجمین آوردگاه آسیایی ساواته به میزبانی کشور اندونزی، عرصه درخشش تحسین برانگیز و توأم با احترام و اقتدار دلاور قهرمانان ارزنده این رشته بود تا با کسب چهل مدال خوشرنگ که بیست و چهار تای از آن « طلا » یی بود ، همه « برتری » را یکجا صاحب شوند. قابل ذکر است این دوره از رقابت‌ها ، طی روزهای پنجم لغایت هشتم تیرماه جاری در تمامی گروههای مختلف سنی و در دو بخش آسوت ( کنترلی ) و کامبت ( غیر کنترلی) به میزبانی شهر « باندونگ » کشور اندونزی برگزار شد. کشورهای میزبان ، ازبکستان ، ژاپن ، چین تایپه ، هندوستان و بنگلادش پس از ایران ( قهرمان ) عناوین بعدی را بدست آوردند » .

پیوستگی تاریخی

آنهایی که این مطلب را می خوانند ، به درستی می دانند که پیوستگی تاریخی عمیقی میان ورزش پایه ژیمناستیک با کلیت ورزشها به ویژه رشته های مختلف رزمی وجود دارد .زنده یاد ، روانشاد ، برادر و همراه و همکار همیشه صادقم ، مرحوم استاد فقید عباسعلی ( نادر ) توانا نایب رییس پیشین فدراسیون ژیمناستیک ، که در طول دوران خدمت صادقانه و خالصانه اش ، منشاء اثر و خیر بود ، ژیمناستیک را به گروه خونی « O » تشبیه می کرد که در مبادلات خونی ، به دارندگان همه گروه‌های دیگر خونی ، می توانست تزریق شود ولی در عوض ، از هیچکدام از گروه های خونی ، نمی توانست بهره مند گردد . یک ژیمناست با آموزش و تسلط بر مهارت های اولیه و در عین حال ، تقویت قابلیت های بنیادین و کلیدی آمادگی جسمانی که در ورزش مادر و پایه ژیمناستیک ، متبلور است ، آمادگی بسیار افزونتری نسبت به دیگر نوآموزان ، در فراگیری آموزشهای مهارتی در دیگر ورزشها ، به خصوص ، رشته های مفرح رزمی ، دارد . اما در ادامه مطلب عرض می نماییم ، که « ساوات » یا همان « ساواته » یک هنر رزمی فرانسوی است که در آن از ضربات دست و پا استفاده می شود .
روشی مشابه « کیک بوکسینگ » که در هنگام مبارزه از کفش استفاده می کنند.
این ورزش « خشن » ولی پر « جاذبه » از ابتدای قرن نوزدهم با نام سوشون و با الهام از بوکس انگلیسی ولی با تفاوت مشهود در استفاده از ضربات پا ، پایه گذاری شده است . یک بوکسور فرانسوی به نام « میشل کاسو » را شاید بتوان « بنیانگذار » این سبک از مبارزه ، نامید .

« موی تای » ورزشی پر« قدرت » ، اما « آرام » و با « اصالت »

به روایتی ، قریب دویست و پنجاه سال پیش ، یک اسیر تایلندی ، در یک فستیوال و جشنواره هفت شبانه روزی ، با نامداران عرصه مشت زنی و رزمی کشور برمه ، کاری کرد و شکستهایی را برای شان رقم زد که سبب شد « لرد حانگرا » پادشاه مقتدر آنزمان کشور برمه ، آزادی اش را به « او » پاداش دهد … و از همینجا بود که افسانه « موی تای » آغاز شد . در تاریخ از « نای خنم توم » به عنوان اولین « موی تای » کار تایلندی یاد شده که توانست با افتخار « بوکس تایلندی » را در خارج از مرزهای کشورش ، اعتبار و احترام ببخشد . « موی تای » به معنای مبارزه تایلندی ست که واژه « موی » به معنی مبارزه و « تای » هم به معنی تایلند می باشد . این ورزش رزمی ، دارای قدمتی بیش از دو هزار سال در کشورهای تایلند ، میانمار ، کامبوج و مالزی است . « موی تای » ورزش ملی تایلند و یکی از مهمترین سمبل های فرهنگی این کشور است و روز هفدهم مارس در تایلند ، روز « موی تای » ، نامیده می شود .

میهن دوست باشید و از کشورتان با احترام صحبت کنید. با دیگران و خودتان صادق باشید. خوش قولی ، احترام و یکرنگی را نسبت به سایر ورزشکاران،  همکاران و دوستان رعایت کنید.. و دیگر اصول دوازده گانه ای که هر « موی تای » کاری بایستی آنها را آموخته و در نهایت سخت کوشی ، رعایت نماید » . ورزش « موی تای » پر از جنب و جوش است ، سکون و ایستادنی در کار نیست ، کوچکترین غفلت در میدان مسابقه ، مساوی است با شکستی شاید دردناک . « موی تای » یا « موای تای » یکی از قدیمی ترین و کاملترین شاخه های ورزشهای رزمی است که می تواند به عنوان یک مهارت و تکنیک دفاع شخصی برای آقایان ، بانوان و کودکان موثر باشد .
مهمترین شعار « موی تای » این است ؛« احترام ، اصالت ، تعالی ، جوانمردی و افتخار » ورزش « موی تای » و دیگر رشته رزمی « ساواته » مخاطبان خاص خود را دارند ، ورزش هایی جذاب با چاشنی خشونت .
حمید رضا حصارکی در « ساواته » و جواد نصیری در « موی تای » در کسوت استادی ، مدیریت با برنامه و هدفمند را ، به گونه ای در این دو رشته ورزشی ، به پیش می برند که علیرغم همه ناملایمات ، می درخشند و افتخار می آفرینند .